Βαθιές μέχρι την καρδιά της Γης οι ρίζες της νομαδικής κτηνοτροφίας.
Και τα ψηλότερα κλωνάρια της αγγίζουν κάθε ουρανό που συναντάνε οι νομάδες στη προσπάθεια να γευτούν την ελευθερία, να βρουν λίγη τροφή, λίγο νερό να ευτυχίσουν την ταπεινή και δύσκολη ζωή τους. Μια πρακτική πανάρχαια που επιβιώνει δύσκολα τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες της Μεσογείου, σ' ένα μοτίβο μοναξιάς και εγκατάλειψης που σπάει από την παρέα ενός ζώου, από ένα χαμόγελο, από ένα παράξενο τραγούδι.
Η νομαδική κτηνοτροφία δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα. Είναι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής που διαμορφώνει κουλτούρα, αφήνει ίχνη πολιτισμού και χτίζει μια μακραίωνη παράδοση που είναι αρκετή για να αποδείξει «Το διάβα της» στο χρόνο…
Ο Κερασιώτης λογοτέχνης Ηλίας Λεφούσης γράφει στο βιβλίο του «Η Κερασιά του Βόλου» : Οι κτηνοτρόφοι είναι οι ρίζες του τόπου. Αυτοί πρώτοι έφτασαν στα μέρη, απ' αυτούς γεννήθηκε το χωριό. Πολλοί ήταν τζομπαναραίοι στα προπολεμικά χρόνια στην Κερασιά και πολλά τα κοπάδια τους. Σκληρή και ξεπατωμένη ήταν η δουλειά αυτή. Δεν μου πάει να την ωραιοποιήσω, όπως το κάμουν οι λαογράφοι, καλή τους η ώρα. Ζωή μέσα στις αγριμιές, στα βάσανα, στις δυστυχίες. Μα πάντως η ζωή αυτή συνεχίστηκε για εκατονταετίες, μόνιμα και ασταμάτητα. Μνημονεύουν οι παλιοί ότι η Κερασιά, γύρω στα 1930-1940 είχε περίπου τα 33.000 κεφάλια γιδοπρόβατα.
Το φωτογραφικό μου ταξίδι στην κερασιώτικη παραδοσιακή κτηνοτροφία, είναι το κύκνειο άσμα το οποίο καταγράφει και αποτυπώνει τη ζωή και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μετακινούμενοι νομάδες κτηνοτρόφοι. Αναδεικνύει με σεβασμό και ευαισθησία τη προσπάθειά τους για επιβίωση και εξηγεί γιατί οι εικόνες της νομαδικής πραγματικότητας που μοιάζουν τόσο μακρινές για μας, συμβαδίζουν με την αγωνία των ημερών που διανύουμε...
Το αιώνιο διάβα φαίνεται να μην είναι και τόσο αιώνιο. Από τη μια οι ταλαιπώριες, η δύσκολη και στιγματισμένη για τους νέους ζωή, που δεν βρίσκουν καν γυναίκες να τους ακολουθήσουν, κι από την άλλη ο εκσυγχρονισμός.
Προγράμματα, σύγχρονοι στάβλοι, αρμεχτικές μηχανές, τεχνολογικοί εξοπλισμοί, ακόμα και αλλαγές στις ράτσες των ζώων (τη θέση των παλιών ανθεκτικών φυλών παίρνουν νέες πιο αποδοτικές αλλά ανίκανες να επιβιώσουν στα κακοτράχαλα βουνά και τις καιρικές συνθήκες), είναι και το άλλο νέο δεδομένο.
Η αντικατάσταση των αιγοπροβάτων με βοοειδή χάρη στις νέες κατευθύνσεις της κοινής αγροτικής πολιτικής. Τα βοοειδή έχουν άλλες ανάγκες και υπαγορεύουν νέους κτηνοτροφικούς κανόνες. Ανατρέπεται η παλιά τάξη πραγμάτων όχι μόνο ο τρόπος μεταφοράς, που από καιρό γίνεται κατεξοχήν με νταλίκες. Εντάσεις για τη χρήση των βοσκοτόπων, διαμαρτυρίες των αιγοπροβατοτρόφων για την καταστροφική για τα βοσκοτόπια παρουσία των αγελάδων, ευλογιά που αφανίζει τα ζωντανά και πάει λέγοντας, με την κτηνοτροφία των αιγοπροβάτων να «πεθαίνει»…
Κι οι καβαλάρηδες Άγιοι, ο ένας που τους μάζευε κι άλλος που τους σκορπούσε έχασαν το μέτρο. Ο χρόνος μετριέται αλλιώς. Με ηλεκτρονικά χρονόμετρα. Κι ο καιρός κι αυτός ελέγχεται αλλιώς. Με κλιματιζόμενους στάβλους. Και τα δεφτέρια χάθηκαν. Κτηνοτροφικοί υπολογιστές στα γραφεία δίπλα στα τεράστια ντεπόζιτα για τη παραγωγή βιομηχανικού γάλατος.
κείμενο - φωτογραφίες : Ελένη Βουραζέρη
Πηγές : "Eθνο-οικο-τοπικά", Βασίλης Νιτσιάκος - "Η Κερασιά του Βόλου", Ηλίας Λεφούσης - ypaithros.gr
Είμαι η Ελένη Βουραζέρη, η φωτογραφική μου ενασχόληση ξεκίνησε στην πρώιμη ηλικία της εφηβείας μου. Μετά από επιμονή στο πατέρα μου απέκτησα τη πρώτη αναλογική μηχανή μου, μια Kodak Olympus και έτσι ξεκίνησε το φωτογραφικό μου ταξίδι…
Για μένα η φωτογραφία είναι βαθιά προσωπική, είναι μια μορφή αυτο-έκφρασης, ένας τρόπος να κατανοήσω και να ερμηνεύσω τον κόσμο, ένα μέσο για να επικοινωνήσω συναισθήματα ή ακόμα κι ένα ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού μου και της μνήμης.
Λατρεύω την ατελείωτη αναζήτηση της γνώσης που απαιτεί η φωτογραφία. Πάντα μαθαίνεις κάτι καινούργιο. Η φωτογραφία δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις. Είναι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Εξελίσσεσαι και βελτιώνεσαι συνεχώς, κάθε φωτογραφία γεφυρώνει σιγά σιγά το χάσμα ανάμεσα στην κάμερα και τα μάτια σου. Και ακόμα κι όταν νομίζεις ότι τα έχεις καταφέρει όλα, αυτή θα βρει έναν τρόπο να σου θυμίσει ότι δεν τα έχεις. Θα μπορούσες να περάσεις ώρες τραβώντας φωτογραφίες και να μην πάρεις τίποτα και την επόμενη μέρα, να τραβήξεις ένα point and shoot έξω από το παράθυρο και να έχεις μία φωτογραφία για portfolio.
Είναι απλά... συναρπαστικό.
Αλλά αυτό είμαι εγώ.
