Σκέψεις επηρεασμένες από τη σειρά εκπομπών "Υστερόγραφο" του σκαπανέα Λάκη Παπαστάθη στην ΕΤ2, 1990-1997
- Τα βλέμματά τους με μαγνήτισαν, κόλλησε το δικό μου επάνου στο δικό τους για ώρα πολύ. Ευθείς, αγνά, θλιμμένα, συνεσταλμένα, αποφασιστικά, υπερήφανα.
Δύο φίλες, δύο συγχωριανές, δύο συναγωνίστριες. Πόσο δύσκολη θα ήταν η ζωή τους, πόσο αβέβαιο θα ήταν το μέλλον τους...
Ματιά παγωμένη, χείλη σφιχτά, άλλωστε η εποχή δεν είναι για χαμόγελα...
Κρατιώνται χέρι-χέρι, με ένα κράτημα απαλό και ωραίο, ίσως ένα άγγιγμα αποχωρισμού ή υπόσχεσης ότι θα είμαστε μαζί στις καλύτερες ημέρες που θα έρθουν.
Φουντώνει το είναι τους: γιατί να μην είναι πιο καλά τα πράγματα; Γιατί να έχουμε πόλεμο; Τι θα απογίνουμε;
Η Ανδρομάχη έχει απλώσει το χέρι της περισσότερο για να φτάσει τη Βασιλική, είναι και δύο φοβισμένες όπως ο πόλεμος.
Τα χέρια τους δεν σφίγγονται, παρά απαλά κρατιούνται, η μία κρατά τη ζωή και τη ψυχή της άλλης με μια αγάπη αδελφική και ας μην είναι από την ίδια μάνα.
Με το αριστερό της χέρι η Βασιλική κρατά ένα κλαδάκι, ενώ η Ανδρομάχη ένα μικρό μπουκέτο, προέκταση του ωραίου κεντήματος...
Μια απλή φωτογραφία στο τραχύ καλτερίμι από το πλανόδιο του χωριού.
Μια υπόσχεση, ίσως και ένα αντίο...
'Ομως, η Βασιλική θα καταλήξει στην Ουγγαρία και η Ανδρομάχη στη Τασκένδη. Ποιός να ξέρει άραγε θα ξανασυναντήθηκαν; Αυτή να ήταν η τελευταία τους φωτογραφία;
Το σίγουρο είναι ότι ετούτη η εικόνα, κόσμημα φιλίας και αγάπης, είναι μία παρακαταθήκη...
κείμενο: J.Eco
Κεράσοβο 1944, φωτογραφία: αρχείο Θανάση Κοντοδήμου
πηγή: kerasovo.blogspot.com
